Arthur Night komt aan

Arthur grijnst. Ach, het maakt niet uit. Ik heb er geen last van. En ik ben zoveel, zoveel wel en zoveel niet, dus het kan gerust zijn dat we elkaar afstoten.

Maar goed, stadspark?

Arthur kijkt naar Zora met een glinstering in zijn ogen. Een lichte glimlach speelt om zijn mond en rustig probeert hij iets te bedenken. Wat als... Waarom niet, het zijn mysteries die slechts verhuld zijn, maar ontdekt kunnen worden door een simpele aanraking. Is het niet mysterieus hoe een geheim, nog nooit eerder opgemerkt, zich zo goed kan verstoppen, en toch, hoe makkelijk het zich laat blootleggen aan de sleutel die het geheim op zich kan openbaren. Wat als we nu...

Arthur kijkt nog eens naar zijn hand, niets te zien. Hij vond het wel prettig. Datgene dat de aanraking veroorzaakt heeft, doet hem niets, maar laat bij Zora wel een blijvend teken achter. Dat noem ik nu eens interessant om te weten. Bij mij doet het niets, bij jou wel.

Hij stapt wat dichter bij Zora. Laat eens zien.
Ik zal je niet meer aanraken.

Arthur doet een stap achteruit en legt zijn hand tegen haar hand met het merkteken op. Hij doet het snel, zodat Zora niet kan wegtrekken. Hij doet zijn hand dicht en houdt haar hand vast. Hij voelde en zag alweer de prikkel, maar het deerde hem niet of nauwelijks, dus hij had er geen last van. We zullen het direct weten wat er gebeurt.

Arthur kijkt weer naar zijn hand en hij glimlacht tevreden. Dus mijn energie deert jou, maar jou energie mij niet. Voel goed wat je nu voelt, want het kan misschien belangrijk zijn in het ontrafelen van het mysterie.